جواب سوالهای بدندید

شیر ایرانی(Panthera Leo Persica)        جواب در انتهای صفحه...

متاسفانه این گربه ی باشکوه حدود 50 الی 60 سال پیش، برکت وجود خود را از خاک ایران گرفت. شیر ایران که نماد هویت، ملیت، دین و زینت بخش پرچم عزیز کشورمان بود، امروزه در جهان با نام علمی شیر هندی(Panthera Leo Indica) شناخته می شود و این نشانه ی بی توجهی ما به میراث کشورمان است. نشانه ی اینکه تاریخ و فرهنگ کشورمان برای ما ارزش ندارد.

مشخصات:

 
موها کوتاه، رنگ بدن زرد و بدون لکه یا نوارهای راه راه است. شیر نریال نسبتاً کوتاهی (در مقایسه با زیر گونه آفریقایی ) با موهای سیاه وزرد دارد. دم شیر ایرانی بلند با دسته ای از موهای سیاه در انتهای آن است. تا سال ۱۳۲۲ ، دسته های ۲ تا ۵ تایی شیر ایرانی در بیشه زارهای جنوب شوش دیده می شده است. ولی از سال ۱۳۲۱ خورشیدی که آخرین شیر ایرانی در شمال غربی دزفول شکار شده است ، اطلاعات دیگری مبنی بر مشاهده این حیوانات ثبت نشده است. اگر چه بواسطه شکار ، طعمه های مسموم ، قطع درختان جنگلی و… اکثر زیستگاههای طبیعی شیر ایرانی در ایران از میان رفته است اما زیرگونه ای از آن همچنان در قرق جنگلی « گیر» در شمالغربی هندوستان به حیات خود ادامه می دهد. 
متاسفانه شیر ایرانی که نقش آن زمانی نماد هویت ملی و زینت بخش پرچم کشور ایران بوده است امروز چنان از سوی ایرانیان با بی مهری مواجه شده است که علاقمندان شیر در هندوستان به خود اجازه داده اند تا نام علمی شیر ایرانی را از Panthera Leo Persica به شیر هندی Panthera Leo Indiaca تغییر دهند.

هم اکنون تنها از این گونه ی شیر، حدود 300 قلاده در قرق جنگلی گیر در کیتاور هندوستان زندگی می کنند

شیرهای ایرانی که در شمال آفریقا و جنوب شرقی اروپا می زیستند، 100 سال بعد از میلاد منقرض شدند. شیرهایی هم که در غرب و جنوب غربی آسیا قرار داشتند، حدود 60 سال پیش به کلی منقرض شدند. به دلیل کم بودن شیرهای آسیایی و محدود بودن قلمروشان، آنها کاملا شناخته شده نیستند و بسیاری از رفتارهای آنان را بر حسب رفتار شیر آفریقا میسنجند..

در حدود یک قرن پیش جنگل های اطراف رودخانه های کرخه، دز و کارون، بوته زارها و علف زارهای شرق خوزستان از مسجدسلیمان به طرف رامهرمز، نواحی جنوب و جنوب غربی زاگرس و مناطق نزدیک به آب خوزستان، نیزارها و دشت های شرقی استان بوشهر و مرغزارهای غرب و جنوب غربی استان فارس به خصوص کازرون و دشت ارژن، میزبان شیرهای بااصالت ایرانی بوده اند. به طور کلی قلمرو شیر ایران به صورت نواری از جنوب لرستان تا جنوب استان فارس و به موازات کوه های زاگرس کشیده شده بوده است.

البته گزارشاتی از مشاهده و حضور شیر در زاگرس مرکزی مانند کامفیروز و مناطق اطراف فیروزآباد فارس(سرنگتی ایران) وجود دارد.

این گوشت خوار بیشتر از گراز، قوچ و آهو تغذیه می کرده است و در کنار آنها از گور ایرانی و گوزن زرد ایرانی نیز بهره می برده است. همان طور که می دانیم نسل گور ایران و گوزن ایران به شدت در خطر انقراض است و یکی از مهم ترین عوامل انقراض شیر ایران کمبود طعمه بوده است.

در سال 1819 م(1198ش) گزارش می دهد که جنگل ها و بیشه ها و نیزارهای جنوب ایران تا حدود کارون در خوزستان دارای شیر می باشد و بوشهر به علت دارا بودن شیر زیاد به معدن شیر معروف است.

این مسئله که شیر زیادی در بوشهر وجود دارد در دهه های نخستین قرن نوزدهم نیز گزارش شده بوده است.

و می گوید: دره ی کوچک دشت ارژن در غرب شیراز برای زندگی شیرها بسیار مناسب است و معروف است که شیر زیاد دارد و این به دلیل وجود خوک های وحشی(گراز) زیاد است که طعمه ی خوبی برای شیرها هستند.

شهر خاموش من آن روح بهارانت کو؟

شور و شیدایی انبوه هزارانت کو؟

زیر سرنیزه ی تاتار چه حالی داری؟

دل پولادوش شیر شکارانت کو؟

جواب 👇👇👇

گزینه ب ( دشت ارژن )